اعتراضات گسترده طبقه کارگر در اول مه

اول ماه مه علیرغم همه تلاش های جمهوری اسلامی برای سرکوب و فریب و دستگیری و ساکت کردن کارگران٬ شاهد اعتراض گسترده کارگران در شهرهای مختلف از جمله تهران٬ سنندج٬ شیراز٬ قزوین٬ تبریز٬ سقز،  کرمانشاه٬ کرمان٬ بانه، مهاباد و  ... بودیم. کارگران در مراسمهای و تجمعات مختلف٬ اعتراض خود را بیان کردند٬ خواستها و مطالبات خود را اعلام کردند٬ و در یک کلام به زندگی موجود و مناسبات نابرابر نه گفتند.

تلاش سران جمهوری اسلامی٬ سخنان خامنه ای و رفسنجانی و تلاشهای خانه کارگر جمهوری اسلامی برای آرام کردن اعتراض کارگری و فریب آنها قبل از اول مه٬ در کنار آمادگی نیروهای انتظامی و امنیتی آنها برای سرکوب٬ پیامهای سران سبز و طیف رنگین کمان احزاب همراهشان برای تبدیل اول مه به روز پیوستن به جنبش سبز٬ نتوانست بر عمق تنفر طبقه کارگر از نظام سرمایه داری و زندگی برده وارش پرده بپوشاند. شعار و مطالبه طبقه کارگر در این روز خواست یک زندگی بهتر بود.

اول مه امسال در شرایطی صورت گرفت که هر دو جناح زیر سایه خفقان و فضای سرکوب در تلاش بودند با همه امکانات خود اعتراض کارگر و مبارزه طلبی آن را در چهار چوب نظام محدود کنند و صدای مستقل و اعتراض طبقاتی آنرا در گلو خفه کنند. جناح حاکم که از مدتها قبل همه تدبیرهای خود را کرده بود٬ رهبران و چهره های اصلی خود را به میدان آورده بود و ارگان ضد کارگری خانه کارگر را نیز به عنوان سوپاپ اطمینان خود جلو انداخته بود. مراکز پلیسی و اطلاعاتی آنها از مدتها قبل دستگیری و تهدید و ارعاب را علیه فعالین کارگری به روال همیشه دامن زده بودند.

جناح سبز نیز در تلاش بود با انداختن چند مطالبه طبقه کارگر را تور کند و اعتراض کارگری را زیر چتر خود بکشد و طبقه کارگر ایران را به دنبالچه و سرباز جنگ جناح سبز بورژوازی ایران با جناح حاکم تبدیل کند. بسیج نیرو کردند تا یکبار دیگر و این بار با اتکا به نیروی کارگران و اشک تمساح ریختن برای آنها، مقابله با جناح رقیب را در اشکال دیگری پیش ببرند.

اول ماه مه امسال و گستردگی اعتراضات کارگری٬ بیان خواستها و مطالباتی که در این فضا امکان بروز پیدا کرد٬ و همزمان عکس العمل  و تحرکات طبقه حاکم و جناحهای مختلف جمهوری اسلامی علیه اعتراض رادیکال کارگری و تدبیرها و نقشه هائی که ریختند٬ یک حقیقت را به همه نشان داد و آن قدرت و جایگاه واقعی طبقه کارگر ایران به عنوان یک موجودیت عظیم اجتماعی و عمق نگرانی طبقه حاکم از این موجودیت است.

همزمان امسال تلاشهای مثبتی برای ایجاد اتحاد در میان کارگران و فعالین کارگری صورت گرفت. در همه شهرها و مراکز مختلف فعالین کارگری در تلاش بودند مناسبت اول مه را به امکانی برای اتحاد صفوف خود تبدیل کنند. قطعنامه مشترک کارگری صادر شد و بر مطالبات عاجل طبقه کارگر پای فشرده شد . همه این موارد دستاوردهائی هستند که پیشروی بیشتر و اتحاد وسیعتر صفوف  کارگران به آن نیاز دارد. حزب حکمتیست به همه رهبران و فعالین کارگری و تشکلهای کارگری که تحت فشارهای فراوان این پیشرویها را ممکن کردند، درود میفرستد و تاکید میکند دستاردهای کنونی را باید به مبنایی برای به میدان آوردن جنبش طبقاتی خود تبدیل کنیم.

ما کارگران برای رهائی راهی جز اتکا به نیروی خود و دست بردن به قدرت و تعیین تکلیف نهایی و قطعی با دشمنان طبقاتی خود و دولت بورژوایی و طبقه حاکم راه دیگری نداریم. قدرت ما در کار و تولید خوابیده است. قدرت طبقه ما تنها زمانی در خدمت رهائی طبقه کارگر و بشریت قرار خواهد گرفت٬ که اهمیت استقلال طبقاتی خود٬ اهمیت تشکیل صف متمایز خود و داشتن پرچم روشن سیاسی به خودآگاهی صفوف مان تبدیل شود.  طبقه کارگر در جنگ با بورژوازی  راهی جز متحد و متشکل شدن حول پرچم خود و در حزب سیاسی خود ندارد.  جهان بار دیگر نیاز طبقه کارگر به اتحاد و تشکل در حزب کمونیستی خود را، در هر لحظه از حیات خود و در جدال و دفاع روزمره اش در مقابل تعرض عیان گسیخته سرمایه،  فریاد میزند.

زنده باد اول ماه مه

زنده باد کمونیسم

حزب کمونیست کارگری حکمتیست

١٢ اردیبهشت ١٣٨٩- ٢ مه ٢٠١٠