علیرضا داوودی: از ۲۰ آذر تا ۸ بهمن/ پایه های سرمایه داری در ایران لرزیده است
توضیح: مقاله فوق بر گرفته از نشریه راه خاکی سال
سوم شماره ی دوم اسفند ۸۴ می باشد.این مقاله پس از برگزاری مراسم روز دانشجو
در
دانشگاه تهران در روز ۲۰ آذر توسط دانشجویان چپ (روز ۱۶ آذر را دولت به بهانه
آلودگی هوا تعطیل اعلام نموده بود) و اعتصاب سندیکای اتوبوسرانی در تاریخ ۸ بهمن
۸۴ نگاشته شده است .به امید آزادی هر چه سریعتر تمامی دانشجویان زندانی...
پس از انتخابات ریاست جمهوری و وارد آمدن شوک بزرگ به نیروهای راست مخالف و سکوت ناخواسته ی آنان، زمان آن فرا رسید تا نیروهای رادیکال موجود در جامعه که دارای افقی وسیعتر و خواستهایی بنیادی تر می باشند رخ بنمایند. آری، اکنون جنبش چپ به یک نیروی بی بدیل با یک آلترناتیو مشخص تبدیل شده است.
۲۰ آذر را بی گمان باید روز شکست دفتر نگاه واپس گرا به چپ دانست . روزی که جنبش چپ با شعارهای رادیکال خود فضای دانشگاه تهران را به سمت خود جلب کرد. این خود می تواند سرآغازی برای رهبری جنبش چپ در دانشگاه باشد که تنها با پیوند خوردن با جریان کارگری می تواند تدواوم داشته باشد .
اما این تنها بخش کوچکی از صف بندی نیروها آن هم در فضایی است که دولت اصلاحات در هشت سال حضور خود تلاش زیادی انجام داد تا خود را به نفع جریان راست (لیبرالیسم) تغییر دهد.
شهر تهران پس از چند روز شاهد جریانی بزرگتر و بمراتب رادیکالتر بود که لرزه بر اندام نظام سرمایه داری در ایران انداخت. سند یکای شرکت واحد به رهبری افراد با درایتی مانند منصور اسانلو، ابراهیم مددیان و سه شکل گرفته بود و توانسته بود کارگران زحمتکش شرکت واحد را از حقوق اولیه ی خود آگاه کند و یاران خود را به آگاهی صنفی قابل ملاحظه ای برساند در ۲۹ آذر ماه مورد تجاوز قرار گرفت و رهبران خود بویراه منصور اسانلو در بند دید. اما این کارگران نشان دادند که تنها وابسته به فرد نیستند و تشکیلاتی بودن را بخوبی یاد گرفته اند و روز اول دی ماه در اعتصابی گسترده در کنار خواستن حقوق اولیه شان، خواهان آزادی رهبران سندیکایی خود شدند که با سرکوب گسترده ی طبقه ی حاکم روبرو شدند. در آن زمان همه فکر می کردند که این حرکت نیز مانند دیگر جنبش های اعتراضی (از قبیل جنبش های دانشجویی) یک حرکت مقطعی است. اما روز ۸ بهمن ماه با اعتصابی مجدد به همه ثابت شد که خواست کارگران بنیادی تر از این است که با سرکوبی مقطعی پایان پذیرد. دستگیری ها از چند روز قبل از ۸ بهمن ماه آغاز شد که تا ۸ بهمن ماه به حدود پانصد نفر رسید که لازم به ذکر است که ۱۲ دانشجو در روز ۸ بهمن ماه نیز دستگیر شده که با وارد عمل شدن حراست وزارت علوم دانشجویان آزاد شدند. گروه دستگیر شدگان از فردای روز اعتصاب آزاد گشتند که تاکنون فقط ۱۲ نفر
از رهبران سندیکایی در زندان باقی مانده اند. یکیاز نکات شایان توجه اعتصاب ۸ بهمن همراهی خانواده ی دستگیر شدگان و دیگر رانندگان شرکت واحد در اعتصاب بود که نشان می دهد که این جنبش چگونه توانسته است توده ی مردم را با خود همراه کند.
هدف از شرح وقایع اخیر رسیدن به این نکته می باشد که اکنون جامعه شاهد مبارزه ی طبقات فرودست جامعه برای رسیدن به یک زندگی بهتر و برخورداری از امکانات اولیه ی زندگی با طبقه ی حاکم که مدافع نظام سرمایه داری است شده است. اما نکته ی قابل ملاحظه برای تداوم این حرکات و فراگیر شدن آنها و رسیدن به پیروزی نهایی این است که تمام بخش های کارگری اعم از مولد و غیرمولد و نیروهای وابسته بدانها باید از آگاهی صنفی برخوردار شوند. لازمه ی آگاه شدن داشتن سیندیکاهای آزاد و علمی شدن رهبران کارگری و پافشاری بر روی خواستهای صنفی (مانند حداقل حقوق و دستمزد) می باشد. زمانی کارگران می توانند به حقوق اولیه ی خود دست یابند که از طریق سندیکاهای آزاد متشکل شوند و مبارزات خود را پیگیری کنند سیندیکالیسم خطری است که جمهوری اسلامی را تهدید می کند زیرا متشکل شدن کارگران و خواستن حقوق صنفیشان متضمن از دست رفتن قسمت اعظمی از سود آزادگان هزار فامیل می باشد که طبقه ی حاکم هیچ وقت بدان تن در نمی دهد و در این زمان از تنها ابزار خود یعنی سرکوب توده ی معترض استفاده می کند. زمانی که تمام کارگران در سندیکاهای مربوط به خود در اصناف مختلف متشکل شوند و با سرکوبی طبقه ی حاکم مواجه گردند خود را در یک خواست اصلی مشترک می بینند و آن نیز داشتن یک زندگی بهتر است و این خود اولین گام در اتحاد سندیکاهای مختلف و تمام کارگران می باشد و زمانی است که طبقه ی کارگر در زیر یک پرچم متحد شده و قدرت مواجه با زور و استثمار را پیدا می کند و تنها از همین راه است که می توانند به حقوق اولیه خود دست پیدا کنند. پس می توان نتیجه گیری کرد که اولین گام در تشکیل و اتحاد طبقه آگاهی صنفی کارگران می باشد و آن نیز تنها از طریق متشکل شدن آنها در سندیکاهای آزاد امکان پذیر است. سندیکای شرکت واحد و رسیدن این قشر از طبقه ی کارگر به آگاهی صنف شروعی خوب بر این دفتر است که کات آموزنده ای در پی داشت، تلاش کارگران و نیروهای حامی آنان (مانند بخش اعظمی از جنبش دانشجویی) در این مقطع باید پافشاری بر روی تشکیل سندیکاهای آزاد باشد و در این اثنا کارگران باید بدانند که در مبارزه ی خود تنها نیستند. اکسیونی بین المللی که در حمایت از کارگران شرکت واحد در نزدیک به ۱۵۰ کشور جهان در ۲۶ بهمن ماه برگزار شد خود مؤید این نکته است.