|
کردستان عراق در محاصره!
مظفرمحمدی
امروز کردستان عراق، هم از خارج و هم داخل محاصره شده است. ترکیه با حضور نظامی اش در شمال کردستان و ایران با حشد شعبی که سازمان نظامی دست ساز خودش است و دولت عراق در بغداد، تهدیدات نظامی، محاصره اقتصادی و ممنوعیت پرواز هواپیماهای مسافربری به کردستان را آغاز کرده اند. جمهوری اسلامی خانواده طالبانی را ظاهرا مجاب کرده است که از رفراندوم بگذرند و به همراه دولت عراق کرکوک را مشترکا اداره کنند و بارزانی را اگر سرپیچی کند برود در منطقه تحت تسلط خود هر کاری میخواهد بکند. اگر این ادعای جمهوری اسلامی بکرسی نشانده شود، نتیجه عملی اش این است که بارزانی هم ترکیه را وارد میدان کند. هم اکنون نیروهای حشد شعبی و وابستگانش، در حومه کرکوک تمرکز بزرگی کرده و حالت جنگی بخود گرفته اند. حتی در منطقه ای در جنوب کرکوک سنگرهایی را از نیروهای نظامی جناح اتحادیه میهنی بدون جنگ پس گرفته اند. اکنون سوال این است که آیا مردم کردستان عراق می توانند از رای و تصمیم خود برای استقلال دفاع کنند؟ یا سرنوشت خود را به معاملات و بند و بست های احزاب حاکم دولت اقلیم و یا جنگ و زورگویی دشمنان شان می سپارند؟ تجربه تا کنونی جنگ و گریزهای احزاب ناسیونالیست حاکم بر کردستان چه در جنگ داخلی بین خودشان و چه آوردن نیروهای خارجی به کمک خود، برای مردم کردستان عراق در سه دهه اخیر عیان است. آیا این سناریو تکرار می شود؟ آیا جناح اتحادیه میهنی به حمایت حشد شعبی ایران حزب رقیب را از کرکوک بیرون می راند؟ آیا جناح بارزانی ترکیه را برای دفاع از کرکوک در مقابل حشد شعبی ایران وارد جنگ می کند؟ ولو این اتفاق به این وسعت نیفتد اما دخالت ایران و تهدید نظامی از طریق حشد شعبی آشکار است. این پروژه عملا و واقعا دست ایران و از طریق نیروی نظامی حشد شعبی خود است. چون ظاهرا عبادی اعلام کرده بود که با کردستان وارد جنگ نمی شود! مردم کردستان عراق اگر بخواهند این اتفاقات نیفتد و یا در صورت وقوع جنگی، از خود دفاع کنند، باید خود مستقیما و سازمانیافته و با رهبران خود وارد میدان عمل شوند. ظاهرا در نگاه اول می بینیم که مردم بین احزاب قومی و اسلامی تقسیم شده و توسط آنها رهبری می شوند. اما چه در میان این بخش مردم سازمانیافته در احزاب و نیروهای اداری و نظامی شان و چه در بخش مستقل، توده وسیع کارگران و زحمتکشان و روشنفکرانی هستند که بطور کامل از احزاب حاکم کردستان سلب اعتماد کرده اند. نه به جنگ و نه به صلح شان اعتقاد و اعتماد ندارند. اما این بخش جامعه بدون انسجام و بدون اتحاد و تشکل و بدون رهبری است. و این رهبری در میدان عمل و نه در تبلیغات به تنهایی، عروج می کند و نیروی مردم را جابجا می کند. الان کردستان عملا محاصره اقتصادی و نظامی شده است. نیرویی آزادیخواه و انساندوست و غیر قومی و غیر مذهبی لازم است که مردم را برای اداره جامعه سازماندهی کند. توزیع مایحتاج مردم و ذخیره لازم غذا و سوخت و غیره را بعهده بگیرد و خطر گرسنگی و قحطی را از سر جامعه بردارد. شوراهای کارگری و مردمی و کمیته های محلات می توانند سازمان یابند و با بسیج توده ای در محل های کار و محلات زندگی کنترل محلات و امنیت و آسایش و تامین و توزیع مایحتاج ضروری را بعهده بگیرند. در شهر کرکوک که عملا در محاصره نظامی حشد شعبی جمهوری اسلامی قرار گرفته است، کارهای سخت تر و بیشتری باید انجام داد. نیروی نظامی "پیشمرگ" کنونی احزاب حاکم به تنهایی قادر به دفاع از شهر و مردم کرکوک و حفظ آن نیست. تجربه جنگ منظم و جنگ شهری را ندارد. این نیروی میلیشیای تسلیح توده ای نیست. حقوق بگیرانی هستند که بعضا لازم نمی بینند خود را بخاطرش به خطر بیندازند. نیرویی است که از جنگ داخلی احزاب و جنگهای این دوره خسته و ناامید شده اند. در کرکوک سازماندهی مقاومت را کسانی می توانند عملی کنند که تمام شهر را برای دفاع از خود آماده و سازماندهی کند. حشد شعبی تواناتر از داعش نیست که طی چند ماه محاصره کوبانی از زنان و مردان مدافع شهر، شکست خورد. باید فوری دست بکار شد و این نیرو را به میدان آورد. در محلات سازمان داد. تدارکات نظامی و سلاح های سبک و نیمه سبک کامل را از احزاب حاکم گرفت و به دست مردم داد. هیچ کسی بدون اسلحه و مهمات لازم نشود. محلات و خیابان ها را سنگر بندی کرد، فرماندهی نیروی مسلح محلات را از نظامیان با اراده و آگاه تامین نمود. دور شهر خندق کند و سنگرهای محکم بست. آذوقه لازم را در محل های معین ذخیره کرد. برای روشنایی خانه ها و محلات در صورت قطع برق سراسری تامین و تدارک دید. بیمارستان ها و پرسنل پزشکی لازم در شهر تدارک دید و در همه شهرها امکانات پزشکی، تدارکاتی را آماده نگه داشت... و ابتکارات بیشتری که میتوان بخرج داد. شکی ندارم که اگر این اتفاق بیفتد و دشمن متوجه چنین مقاومت و تدارک مقاومت و دفاع جانانه از جانب مردم شود، کم تر جرات وارد شدن به جنگی را خواهد داشت که در آن گورش را کنده باشند. کرکوک را باید به گورستان نیروهای قومی و مذهبی و مزدوران جمهوری اسلامی تبدیل کرد. این کار شدنی است. مردم شهر کرکوک و دیگر شهرهای کردستان این آمادگی را دارند، از خانه و کاشانه و بچه هایشان و کار و زندگی و معیشت شان جانانه دفاع کنند و فرار نمی کنند. کرکوک می تواند استالینگرادی بشود که سرنوشت جنگ جهانی دوم را رقم زد و یا کوبانی ای که پوزه داعش را به خاک مالید. اما این اقدامی خودبخودی و هر کس برای خود و یا در دستجات کوچک و بدون تجربه و بدون فرماندهی واقعی و بدون هماهنگی و با هرج و مرج نمی تواند باشد. در چنین حالتی و با چنین مقاومتی ولو مردم در شهر شکست بخورند، اما جنگ در بیرون و اطراف شهر ادامه خواهد داشت و این بار اشغالگران در محاصره نیروی مقاومت و تعرض متقابل چه در شهر و چه اطراف آن از جانب همه مردم کردستان قرار خواهند گرفت. کردستان عراق امروز به نوعی از عروج توده های مردم در سراسر این منطقه نیاز دارد. مردمی که خود مستقیما سرنوشت خود را چه در میدان کنترل اداره شهرها و محلات، کنترل توزیع و مقابله با محاصره اقتصادی و خطر قحطی و چه در میدان های جنگ و مقاومت، تعیین می کنند. مردمی که در فردای آزادی و استقلال کردستان حکومتی خواهند داشت که نه قومی است و نه مذهبی و عشیرتی و نه ادامه حکومت احزاب میلیشیایی. کمونیست ها، سوسیالیست ها، کارگران، آزادیخواهان و زنان و مردان و جوانان تشنه ازادی و رفاه و امنیت، بار سازماندهی و رهبری این مقاومت انسانی را بر دوش دارند. مردم کردستان عراق شایسته آن هستند که پس از سه دهه حاکمیت احزاب قومی و عشیرتی، چاپیدن و غارت داراییهای کردستان، گرسنه نگه داشتن خانواده ها، تحمیل جنگ داخلی...، سرنوشت خود را به دست بگیرند. زحمتکشان و روشنفکران و آزادیخواهان کردستان باید بدانند که مردم کردستان از پتانسیل و ظرفیت مبارزه و مقاومت بالایی برخوردار هستند. ظرفیتی که تا حالا ابزار دست حکام ظالم و فاسد و غارتگر نان سفره مردم بوده و امروز این ظرفیت می تواند و باید درخدمت به خود، دفاع از خود و ساختن جامعه نوین، آزاد و مرفه و امن، قرار گیرد.
۲۲ مهر ماه ۹٦ (۱٤ اکتبر ۲۰۱٧)
|
