صدقه نه، بیمه بیکاری

اسد گلچینی

آمار بیکاری در ایران را  بیش از ٤ میلیون نفر اعلام کرده اند. به این باید تعداد افراد وابسته به مرد و یا زن بیکار در خانواده را هم  افزود  که رقمی حدود ٢٠ میلیون نفر را شامل میشود. آیا کارگران میدانند که چند درصد از این تعداد بیمه بیکاری در ایام بیکاری دریافت میکنند؟ طبق آخرین آمار دولتی و قابل دسترس حدود ١٥٠ هزار نفر( ١٤٣٢٧٣ نفر). و بلافاصله مقاماتی که این را هم جرات میکنند اعلام کنند میگویند که "ماندگاری دوره بیمه بیکاری در ایران طولانی تر از سایر کشورهاست" مخاطب اینها باید بلافاصله فاجعه اولی یعنی حدود ١٥٠ هزار نفر از مثلا ٤ میلیون بیکار بیمه بیکاری دریافت میکنند، را فراموش کند و به این دلخوش کند که در این مملکت ما، دوره بیمه بیکاری طولانی تر است. چند روز قبل هم وزیر نفت اعلام کرد که در "ایران قیمت بنزین پایین تر از کشورهای دیگر است". این مساله که در ایران کارگران و کارکنان چقدر دستمزد دارند و هزینه زندگی در هر کدام از این کشورها چه اندازه است ثانوی میشود! اینکه در بسیاری کشورها و بیش از ٥٠ سال است بیمه تامین اجتماعی وجود دارد و بیمه بیکاری برای همه بیکاران زن و مرد بدست آمده است ثانوی است!

اینکه چرا از این جمعیت بیکار فقط این تعداد بیمه دریافت میکنند به شرایط دریافت بیمه بیکاری مربوط است. این تعداد هم باید از هفت خان اداری گذشته باشند تا به این "جایگاه مهم" رسیده باشند!

طبق قانون بیمه بیکاری، برای مجرد هایی که سابقه پرداخت حداقل ٦ ماه بیمه را  دارند از ٦ ماه تا ٣ سال بیمه بیکاری دریافت میکنند و برای افراد متاهل از ١٢ ماه تا ٤ سال و دو ماه. میزان دریافتی هم برابر با میزان دریافتی ٣ ماه آخر کار است.

کارگران معمولا باید ٦ ماه بیمه پرداخت کرده باشند تا شامل بیمه بیکاری شوند. باید پرسید در کشوری که ٨٠ درصد کارگران با قراردادهای سفید امضا استخدام میشوند و قانون کار  دست کارفرما را باز گذاشته است که هر گاه و به هر دلیلی که خواست او را اخراج کند، چند نفر میتوانند ٦ ماه را ثابت در جایی باشند. درصد بسیار کمی از کارگران این شانس را دارند و اینها اساسا در بزرگترین مراکز صنعتی هستند و یا در  مراکزی که تغییر بافت آن طبق سیاست های کلان دیرتر عوض میشود. از سال ٨٨ هم بحث در باره این شروع شده است که  کارگران قراردادی هم مشمول بیمه بیکاری شوند!

 یک مساله برای کارگران باید روشن باشد آنهم این است که در برابر چنین وضعیتی باید خواست بیمه بیکاری مکفی که بتواند به یک خانواده ٤ تا ٥ نفره و هزینه زندگی امروزش برسد مطرح کرد. این خواست خوشبختانه مدتهاست بخشی از مطالبات کارگران آگاه و برخی تشکل هایشان است. راه حل همین است و مربوط به همین امروز است. یا کار یا بیمه بیکاری و مهمتر اینکه دولت با  سیاست فریب و صدقه ای به ساکت کردن اعتراض طبقه کارگر و مردم محروم به این شرایط روی اورده است و ما باید خواست برحق و واقعی را  طرح کنیم.

 احمدی نژاد و وزرایش در پیشبرد سیاست صدقه ای خبره هستند. با تبلیغات آخوندی و بدون اینکه خم به ابرو بیاورند دروغ میگویند و عوامفریبی و زندان و  چماقهایشان را دارند. کارگران آگاه و مبارز که این سیاست های سرکوبگرانه و فریبنده را افشا میکنند و از منفعت کارگران در برابر سرمایه داران دفاع میکنند جایشان در زندان است و از کار اخراج میشوند. نمونه ها بسیارند از جمله اینها زندانی کردن  رضا شهابی و منصور اسالو و  ابراهیم مددی و دیگران پاسخ اینها به خواست کارگران است. سیاست صدقه ای همچون سهم عدالت را در این سالها با کمک خانه کارگر و شوراهای اسلامی اجرا کرده اند در حالی که کارگران حقوق ابتدایی خود را طلب میکنند و بیمه بیکاری از جمله آنهاست.

سهم عدالت و پرداخت یک میلیون تومان به نوزادان در ابتدای سال ٨٩ تا زمان بزرگ شدن و ... بخش بزرگی از این سیاست صدقه ای به جای دادن حق و حقوق کارگران و مردم است. در زمینه های زیادی این سیاست و خط مشی رایج است و همه تلاش بر این است که دولت "خیرخواه و عدالت خواه" را به این ترتیب معنی کرده باشند. دقیقا این هم شکلی از دولت سرمایه داری است که در کنار فراهم کردن بهترین شرایط برای سرمایه داران و صاحبان ثروت و اسیر کردن ده ها میلیون نفر بعنوان نیروی کار ارزان و خاموش کردن آنها با سرکوب و  زندان،اعدام و سنگسار، بخشی را هم به عنوان صدقه تحت عناوین مختلف سهم عدالت و سهم نوزادان و ... به "مستمندان" و " مستضعفین" میدهد. این بزرگترین شیادی و عوامفریبی سرمایه داران و دولتشان است.

کارگران آگاه در مقابل این وضعیت بدرست بیمه بیکاری را درخواست میکنند و نه صدقه و تحقیر کردن آنها بعنوان انسانهای بی بضاعت و صدقه بگیر! سیاست صدقه ای به کارگران به عنوان فقیر و انسانهای بی بضاعت که به کمک دولت زنده اند مینگرد. این را باید افشا کرد٬ طبقه کارگر برای حقوق اولیه اش مبارزه میکند و با این مبارزه است که قادر به عقب زدن این نوع سیاست های ضد کارگری هم هست. بیمه بیکاری در خواستی کارگران باید برای همه بیکاران زن و مرد بالاتر از ١٦ سال باشد، و تا زمانی که کار برای شخص بیکار فراهم میشود باید پرداخته شود و این مقدار باید بتواند هزینه زندگی افراد وابسته به شخص بیکار را هم جوابگو باشد. این خواست را باید در سطح گسترده تری به خواست جنبش کارگری تبدل کرد.

١١ شهریور ١٣٨٩

٢ سپتامبر ٢٠١٠